موانع ارتباطی بین پرستاران و بیماران سالمند

مقدمه: ارتباط موثر پرستار با بیماران سالمند عامل مهمی برای رضایت بیمار، نتایج درمانی مطلوب و پیروی بیمار از توصیه های درمانی است. هدف این مطالعه تعیین دیدگاه پرستاران از موانع ارتباطی بین آنها و بیماران سالمند در بیمارستانهای شهر بندرعباس بود. روش کار: جمعیت مورد مطالعه این پژوهش مقطعی پرستاران شاغل در بیمارستانهای شهر بندرعباس بودند. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه ای بود که موانع ارتباطی را در سه حیطه شامل موانع مربوط به پرستار، موانع مربوط به بیمار سالمند و موانع مربوط به محیط بیمارستان ارزیابی می کند. این پرسشنامه در اختیار 150 پرستار قرار گرفت. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: میانگین سن افراد مورد مطالعه 30.1 سال با انحراف معیار 5.3 بود %27.7 .آنها مرد و %72.3 زن بودند. در خصوص موانع ارتباطی مربوط به پرستاران مواردی از جمله استفاده از اصطلاحات پزشکی، صمیمی نبودن با بیمار، رفتار رسمی و نداشتن نگرش دوستانه نسبت به بیمار مهم تر بودند. از موانع ارتباطی مربوط به بیماران سالمند مواردی از جمله عدم اعتماد به پرستار، خسته بودن، فراموشی موضوعات و داشتن مشکل شنوایی مهم تر بودند و در مورد موانع مربوط به محیط بیمارستان مواردی از جمله حضور بیماران وخیم و بدحال در بخش، سر و صدای محیط و قرار گرفتن در فضای ناآشنای بیمارستان مهم تر بود. در کل موانع ارتباطی مربوط به پرستاران و بیماران سالمند مهم تر از موانع ارتباطی مربوط به محیط بیمارستان بود (p<0.03). نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه، تقویت مهارتهای ارتباطی و اصلاح نگرش آنها نسبت به بیماران سالمند، فراهم آوردن شرایطی از جمله کاهش سر و صدای محیط، استفاده از سمعک یا عینک، کنترل سر و صدا، روشنایی کافی و درجه حرارت مناسب، از مهمترین اقداماتی است که کادر مدیریتی بیمارستان باید انجام دهند.